Im szczęśliwsi mogą być ludzie, tym bardziej nieszczęśliwi się stają.

VITTORIA BARTOLOMEO Niby nic, a jednak coś takiego – tymi słowami można opisać ją nadzwyczaj precyzyjnie. No bo dziewczę nie lubi się w oczy rzucać. Najchętniej zaszyłaby się gdzieś w kącie z ulubioną książką i zapomniała o bożym świecie modląc się, by przy okazji on zapomniał o niej. Kocha upalne, letnie dni, kiedy to może wyjść do parku, usiąść pod drzewem i czerpać przyjemność z kontaktu z naturą. Pani filozof, aczkolwiek nie z powołania. Nie lubi rozwodzić się na przyziemne tematy, jak egzystencja ludzka. Ona boi się śmierci tak samo, jak starości. Obiecuje sobie, że kiedy tylko osiągnie odpowiedni wiek (a któż może wiedzieć jaki to tam dla niej odpowiedni będzie) zakończy swój żywot z godnością. Ot by nikt nie musiał zajmować się niedołężną staruszką. Wiele przeszła jak na te swoje dwadzieścia jeden lat. Zamknięta w sobie? Owszem, i gdyby ktoś miał okazję poznać jej historię – wcale by się nie zdziwił. Ale nikt się nie dowie, co skłoniło Vittorię do przeprowadzki z Mediolanu. Nikt, chyba, że znajdzie właściwą osobę, przed którą zechce się otworzyć. Potrafi się uśmiechać i dobrze bawić. Potrzebuje przyjaciół, chociaż otwarcie o tym nie powie. Cierpi w samotności. Nikomu nie lubi zawracać głowy swoją własną osobą. Na pierwszy rzut oka zdaje się być zupełnie bezbarwna. Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak wiele może zmienić się po pierwszym spotkaniu, miłej rozmowie, czy nawet kilku zamienionych zdaniach. Właścicielka trzypokojowego mieszkania i Ambry. Podwładna Righello. Trochę buntownicza. Zdecydowanie nie nadaje się na popychadło. Swoje uzależnienia skrywa przed ludźmi. Pragnie powrotu do Mediolanu, co niestety nie jest (i nie będzie?) możliwe. POWIĄZANIA ► HISTORIE ► Bez bicia się przyznaję, że karta poważnie wymęczona, ale mam nadzieję, że to nikogo nie zniechęci do Vittorii :) Także my się bardzo ładnie witamy i zapraszamy do wątkowania. Buźki użyczyła Sara Sampaio.