the world has teeth

Dersike Nora Kerekes

lat 19 / emigrantka z Węgier / sierota z domu dziecka
szuka pracy / szuka domu / włóczy się po mieszkaniach znajomych

      Powoli otwierasz oczy. Niepewnie rozglądasz się dookoła, starając się ustalić gdzie jesteś, jednak jedyne co widzisz to ciemność. Bezkresna, wszechogarniająca ciemność, która otacza cię ze wszystkich stron. Dopiero po chwili zauważasz niewielki błysk gdzieś po lewej. Ruszasz powoli w tamtą stronę, ostrożnie stawiając każdy krok, który przybliża cię do jedynej rzeczy znajdującej się w ciemności. Jedyną jaką jesteś w stanie dostrzec. Lustro. To właśnie ono stoi przed tobą. Duże, prostokątne lustro. Skupiasz wzrok na swoim odbiciu. Widzisz wysoką, szczupłą blondynkę ubraną w letnią sukienkę i stare, zniszczone trampki, które tak kochasz. Mimowolnie uśmiechasz się na ten widok, wędrując wzrokiem coraz wyżej. Krzywisz się lekko widząc blade, posiniaczone i podrapane nogi. Przymykasz oko na grubsze uda, niezgrabny tyłek i brak wcięcia w talii, już się do tego przyzwyczaiłaś. Przynajmniej brzuch masz płaski, chociaż to niezbyt dobre pocieszenie, gdyż tam, gdzie powinny być kobiece piersi, nie ma niemal nic. Zaciskasz wargi w cienką linię, zatrzymując się w końcu na twarzy. Okrągła jak słoneczko, pełna niewielkich piegów z małym noskiem, bladymi ustami i czarnymi ślepiami na czele. Ot, nic niezwykłego.
      Zamykasz oczy. Kiedy ponownie je otwierasz nie otacza cię już ciemność. Znowu jesteś w domu dziecka. W tym przeklętym domu dziecka, w którym utknęłaś, gdy rodzice uciekając razem z tobą z Węgier, ulegli wypadkowi. Dwie sekundy i już ich nie było. Oboje przygnieceni przez wielki kontener. Zostały tylko dwie plamy na ulicy i ty. Krzyczałaś wtedy niemiłosiernie, ale nikt nie zwracał na ciebie uwagi. Sześć godzin później zamknęli cię z innymi sierotami w domu dziecka. Nie przeszłaś tam piekła. O dziwo, była dość przyjazna atmosfera i może właśnie to było najgorsze. Wszyscy ci współczuli, wszyscy chcieli pomagać, a ty chciałaś zostać sama. Chciałaś mieć pieprzony spokój, z dala od tych wszystkich wesołych i uśmiechniętych twarzy, które przyzwyczaiły się żyć bez rodziców.  Ale nie ty. Dopiero ich straciłaś i nie wiedziałaś jak żyć. I dalej nie wiesz. Masz już dziewiętnaście lat, jesteś pełnoletnia i okrągły rok minął odkąd wynaleźli ci mieszkanie i odesłali do niego, z dala od znajomych osób, z dala od domu dziecka, którego nienawidziłaś, a jednak było twoim domem. Nie miałaś nic, miałaś tylko małe poddasze w gorszej części miasta. A później straciłaś i to. Bez domu, bez pracy, łazisz po mieście w poszukiwaniu szczęścia, zarobku i osoby, która przygarnęłaby cię do siebie. Nikt jednak cię nie chce. Jesteś niepotrzebna, bezużyteczna, niewidzialna. I tak pozostanie do końca życia.

afiliacje | krwią spisane

.................................................

Cześć po raz drugi! Miejmy nadzieję, że wyrobię z dwoma postaciami.
Zdjęcie - tumblr.com. Cytat: Blue Stahli - Corner.